Στις 20 Μαΐου 2019, επτά μαθητές και ένας καθηγητής επισκεφτήκαμε τη Δομή Προσφύγων Σκαραμαγκά. Εκεί, αφού μας ξενάγησε στο χώρο ο θανάσης Καλογιαντσίδης, καταλήξαμε στο νηπιαγωγείο που λειτουργεί μέσα στη δομή. Δύο από τους μαθητές μας, περιγράφουν παρακάτω τα δυνατά συναισθήματα που νιώσαμε:
- Τι είδους προετοιμασία μπορείς να ακολουθήσεις για να σταθείς βράχος μπροστά σε τόσα παιδικά μάτια που σε κοιτάνε; Όχι οποιαδήποτε παιδικά μάτια, αυτά τα συγκεκριμένα όπου αντικρίσαμε στο Σκαραμαγκά. Ούτε δέκα λεπτά δεν χρειαστήκαμε για να σπάσει ο "πάγος" και ο καθένας μας από την ομάδα, περιτριγυριζόταν από πέντε-έξι παιδιά. Παιδιά τα οποία δεν στερήθηκαν μόνο υλικά αγαθά, αλλά το δικαίωμα του να ζεις χωρίς φόβο, ελεύθερος, Παιδιά που στερήθηκαν όχι μόνο την αθωότητα τους αλλά και κάποιο συγγενή. Σε αυτά λοιπόν αναφέρομαι, αυτά τα παιδιά που με τον πιο βίαιο τρόπο γνώρισαν την αδικία, και ακολουθούν μια ζωή που δεν επέλεξαν. Με τα περισσότερα από αυτά τα πιτσιρίκια παίξαμε, γελάσαμε και όσο μπορέσαμε επικοινωνήσαμε είτε λεκτικά είτε με τις εκφράσεις των προσώπων και των χεριών μας. θα ήθελα να γράψω ακόμα πάρα πολλά αλλά θέλω να αποφύγω οποιαδήποτε κοινοτοπία, το μόνο που θέλω ακόμα να προσθέσω είναι πως αυτή η επίσκεψη δεν ήταν μόνο μια πρωτόγνωρη εμπειρία αλλά και ένα κίνητρο για να προσπαθήσει ο καθένας μας να δώσει την πιο όμορφη πινελιά του σε αυτόν τον κόσμο.
- Η επίσκεψη στη δομή προσφύγων στο Σκαραμαγκά ήταν χωρίς καμία απολύτως υπερβολή μια επίσκεψη που θα μείνει χαραγμένη βαθιά στις μνήμες όλων μας. Αν το σκεφτεί κανείς δεν κάναμε κάτι το αδιανόητο απλώς παίξαμε με τα παιδιά του νηπιαγωγείου, κι όμως ήταν κάτι που το σκεφτόμασταν μετά και όλοι είχαμε στερέψει από λέξεις για να το περιγράψουμε. Παίξαμε με τα παιδιά, γίναμε ένα με αυτά, τα γνωρίσαμε το κάθε ενα ξεχωριστά και μάθαμε τους χαρακτήρες τους. Όμως το πιο σημαντικό ειναι πως όλα όσα ανέφερα έγιναν χωρίς να υπάρχει κάποια λεκτική επικοινωνία καθώς ούτε εμείς μπορούσαμε να κατανοήσουμε τις γλώσσες που μιλούσαν ούτε και εκείνα αυτή που μιλούσαμε εμείς.Ένα μόνο πράγμα χρειαστήκαμε,την αγάπη. Η αγάπη ήταν το εφόδιό μας για να επικοινωνήσουμε μαζί τους και να ζήσουμε αυτές τις μαγευτικές στιγμές. Όσο παίζαμε με τα παιδιά κάτι, όχι πρωτόγνωρο, άρχισε να αναβλύζει από μέσα μας και αυτό ήταν το παιδί του νηπιαγωγείου που τρέχει γύρω απο τις καρέκλες με το άγχος να μην χάσει όταν σταματήσει η μουσική, το παιδί που πέφτει κάτω και σηκώνεται να τρέξει με χτυπημένα γόνατα και αγκώνες,το παιδί που απλώς θέλει να παίξει και δεν χάνει την ελπίδα πως όλα θα πάνε καλα. Τα παιδιά αυτά είναι η κινητήριος δύναμη της δομής είναι γεμάτα ζωντάνια, χαρά και αισιοδοξία χωρίς καν να γνωρίζουν αυτές τις έννοιες ακόμη. Γέμισαν τις δικές μας μπαταρίες και σίγουρα θα γεμίσουν και του οποιουδήποτε τα επισκεφτεί με τον ίδιο σκοπό. (Νικόλας Σ.)
